بررسی شیوع نوکاردیوز ریوی و عوامل مرتبط با آن در مبتلایان به عفونت ریوی شهرستان اراک در سال ۱۳۷۹

سابقه و هدف: نوکاردیوزیس عفونت چرکی تحت حاد مزمنی است که به طور عمده ریه را گرفتار می کند ولی ممکن است سایر اندام ها نظیر پوست و سیستم عصبی مرکزی را گرفتار کند. این بیماری بیشتر در افرادی که به نحوی سیستم ایمنی آنها سرکوب شده است مشاهده می شود, ولی تحقیقات مختلف وجود آن را در افراد طبیعی نیز نشان داده است. با توجه به اهمیت عفونت های ریوی در ایران و نقش این باکتری در آن، این مطالعه روی بیماران مبتلا به عفونت ریوی در شهرستان اراک در سال 1379 انجام پذیرفت. مواد و روش ها: این تحقیق به صورت توصیفی روی 600 بیمار مبتلا به عفونت ریوی انجام شد. در تمامی موارد رنگ آمیزی اختصاصی نمونه خلط با ذیل نلسون تغییر یافته و کشت آن در محیط پارافین آگار و تعیین گونه ها بر اساس آزمایشات بیوشیمیایی هیدرولیزتیروزین، کازئین و ژلاتین انجام پذیرفت. شیوع نوکاردیوزیس در نمونه ها تعیین و میزان واقعی آن با احتمال 95 درصد در جامعه برآورد شد و تأثیر فصل و خصوصیات فردی با بروز بیماری مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: از 600 بیمار مراجعه کننده به مراکز فوق، 26 مورد (33/4 درصد) نوکاردیا استروئید جدا شد. ارتباط معنی داری بین ابتلا به نوکاردیوز ریوی و سن، جنس و شغل و فصل دیده نشد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه عفونت نوکاردیوز ریوی محدوده خاصی از نظر سنی, جنسی، شغلی و فصلی ندارد و با عنایت به این که علائم بالینی نوکاردیوز ریوی شبیه عفونت های سلی و قارچی ریوی است ولی درمان آن کاملاً با عفونت های فوق متفاوت است و با توجه به مشکلات تشخیصی آن لازم است متخصصان بالینی در موارد خاص, نوکاردیوز ریوی را در نظر داشته باشند و جهت درمان آن اقدام نمایند.